Μας αξίζει;

Πολλές φορές οι άνθρωποι ψάχνουμε κάτι που θεωρούμε ότι μας αξίζει, όπως για παράδειγμα:

1. Μια καλή δουλειά, με μισθό τουλάχιστον 1.500 ευρώ, εταιρικό αυτοκίνητο και ευθύνες αντίστοιχες του υπαλλήλου του Δημοσίου με ειδικότητα Σιτιστή Ωδικών Πτηνών
2. 1 εκ. ευρώ (αφορολόγητα φυσικά)
3. Η Μόνικα Μπελούτσι, η οποία θα μας μαγειρεύει αυθεντικές ιταλικές συνταγές φορώντας - μόνο - μία ποδιά με τον Bugs Bunny

Από που όμως αντλούμε αυτή τη βεβαιότητα ότι μας αξίζει κάτι; Είναι μήπως η απλή μεταμόρφωση της επιθυμίας μας ή είναι μια εσωτερική ανάγκη να πιστεύουμε ότι κατά ένα μαγικό τρόπο το Σύμπαν θα συνομωτήσει υπέρ μας; Αναφερόμενος στα προαναφερθέντα παραδείγματα, πιστεύω ότι θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αντίστοιχα:

1. Έχω μήπως τα προσόντα για μία τέτοια θέση, όπως σπουδές, ικανότητες ή συγγένεια αίματος με Βουλευτή;
2. Έχω καταλάβει ότι η πιθανότητα να κερδίσω στο Λόττο είναι μία στα 11,5 εκ.; Αυτό δείχνει επίσης το ότι το να παίζεις ένα δελτίο στο Λόττο με τρεις εξάδες αριθμών - έχοντας δηλαδή πλέον 3 πιθανότητες στα 11,5 εκ , πιστεύοντας ότι είναι ευκολότερο να κερδίσεις, είναι εξίσου λογικό με το να προσπαθείς να καθαρίσεις το δεξί σου αυτί με ένα τσιμεντόλιθο: κόπος, χρήμα, αγωνία και κανένα αποτέλεσμα
3. Έχω μήπως χαζέψει τελείως;

Όπως είπε και ο σοφός και στρουμπουλός Βούδας: "Αιτία του πόνου είναι η επιθυμία", άρα επιθυμόντας πράγματα που δεν μπορούμε να έχουμε, γινόμαστε δυστυχισμένοι και μίζεροι. Βέβαια το να μην επιθυμούμε τίποτα, θα σήμαινε μηδενικές φιλοδοξίες και τεχνολογική πρόοδο, κάτι που αυτόματα θα δυσχαίρενε την επικοινωνία μου με όλους εσάς εκεί έξω καθώς χωρίς τεχνολογία, θα έγραφα αυτές τις γραμμές με χυμό ροδάκινο πάνω σε ένα κομμάτι αρκουδοτόμαρο (κάτι που θα έκανε το κείμενο δυσανάγνωστο, άσε που θα γεμίζαμε και με μύγες).

Νομίζω λοιπόν, ότι το μυστικό είναι η ισορροπία ανάμεσα στις επιθυμίες μας και στην πραγματικότητα. Βέβαια πάντοτε μπορεί να μας έρθει κάτι ευχάριστο εντελώς απρόσμενα και να μας προσφέρει ιδιαίτερη χαρά. Για την ακρίβεια, ελπίζω σύντομα να βρω ξαφνικά κάτι που ζητάω εδώ και έξι μήνες, γιατί έχω κάνει άνω κάτω την ντουλάπα μου και δεν έχω βρει το ακριβοπληρωμένο μου ριγέ πουκάμισο.

Κάτι τέτοιες στιγμές πάντως σκέφτομαι το Θέμη. Ο Θέμης είναι ένας μακρινός μου ξάδερφος από το χωριό και έχει βρει αυτό που πολλοί άνθρωποι αναζητούν σε όλη τους τη ζωή: Την αληθινή αγάπη. Πραγματικά, όταν βλέπει τη Μαρίκα, λιώνει από τον πόθο και ένα χαμόγελο σαν τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ στολίζει το δασύτριχο πρόσωπο του. Κάθε της ματιά τον κάνει να αναστενάζει και να τρέχει για να τη σφίξει στην αγκαλιά του και να την κάνει δική του.

Δεν τον νοιάζει το Θέμη τι πιστεύουν οι άλλοι στο χωριό. Δεν τον επηρεάζουν τα κακόβουλα σχόλια των χωριανών και τα χαζά τους γέλια. Δεν τον νοιάζει τι λένε οι δικοί του, που δεν εννοούν να αποδεχθούν τη σχέση τους. Δεν τον ενδιαφέρει καν ότι η Μαρίκα έχει τέσσερα πόδια, πυκνό μαλλί και στη γλώσσα της το "σ' αγαπώ" είναι "μπεεέέέεεε".

Τι να πει κανείς όμως....άβυσσος το αρνί του ανθρώπου....