Ο Καραγκιόζης Δήμαρχος

Με μεγάλη χαρά και ανακούφιση όλοι οι Θεσσαλονικείς μαθαίνουμε για την πρόθεση του Νομάρχη μας να μετακομίσει στο Δημαρχιακό θώκο μετά τις επερχόμενες Δημοτικές Εκλογές. Μετά την άρνηση σοβαρότερων πολιτικών προσωπικοτήτων, όπως ο Ντάφυ Ντακ, ο Κύρος Γρανάζης και ο Μίκυ Μάους, θα πρέπει να αρκεστούμε στην αμέσως καλύτερη επιλογή.... Η ερωτική μας πόλη θα αποκτήσει πλέον μία ισχυρή προσωπικότητα που θα δώσει άλλο όραμα στη Θεσσαλονίκη. Ο αδαμάντινος χαρακτήρας, η ευφυία και κυρίως η σοβαρότητα θα συνεχίζουν να στολίζουν τη Νύμφη του Θερμαϊκού. Αυτός ο άξιος ηγέτης, που με άνεση ανταγωνίζεται σε εξυπνάδα και το πλέον δυναμικό βοοειδές, που συνδυάζει την αισθητική του Αττίλα και τη δημοκρατική ευασθησία του Άϊχμαν, θα συνεχίζει να κοσμεί την πολιτική ζωή του τόπου. Άλλωστε όλοι οι σκεπτόμενοι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης πιστεύουμε ότι μόνο αυτός μπορεί να κάνει τη Θεσσαλονίκη αυτό που ήταν πριν από πολλά χρόνια: Έναν απέραντο βάλτο, κατοικημένο από Δεινόσαυρους...

Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη αν με τον τίτλο προσβάλλω τον Καραγκιόζη κι όσους τον εκτιμούν, αγαπούν κι έχουν υπηρετήσει. Ο Καραγκιόζης τουλάχιστον έκανε καλύτερο τον κόσμο μας...

Πολιτικό Κόστος

Πολλές φορές ακούμε για το περίφημο "πολιτικό κόστος" που επηρεάζει τις αποφάσεις των πολιτικών μας.
Τι σημαίνει όμως πολιτικό κόστος; Σημαίνει ότι κάποιος πολιτικός δεν παίρνει την απόφαση που είναι καλύτερη για τον τόπο, αλλά αυτή που είναι καλύτερη για τον ίδιο και για το κόμμα του! Άλλωστε, ελαχιστοποιώντας το κόστος - άρα τη δυσαρέσκεια των πολιτών - ελαχιστοποιεί την πιθανότητα κάποια στιγμή ο μαλ...συγνώμη, ο λαός να καταλάβει ότι τον κυβερνούν κάποιοι καραγκιόζηδες που δεκάρα δε δίνουν για τα συμφέροντα του τόπου, αλλά "καίγονται" για τη διατήρηση της εξουσίας και την προσωπική τους ευημερία.
Αυτό φαίνεται από τις ορδές των διορισμένων στο Δημόσιο που δεν προσφέρουν τίποτα, από την αγαστή συνεργασία με τους "ημέτερους", από δημόσια έργα με τεράστιους προϋπολογισμούς και ελάχιστη πρακτική χρησιμότητα και από άλλα πολλά...
Γι' αυτό δε θα πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι πολλές φορές οι πολιτικοί μας παίρνουν αποφάσεις από ακατανόητες έως απλά ανόητες. Ακόμη κι αν εμείς δεν ξέρουμε που αποσκοπούν, αυτοί ξέρουν...

Βέβαια, οι πελατειακές σχέσεις με τους πολίτες που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη πολιτική ζωή δεν δημιουργούνται μόνο από τους πολιτικούς. Κάθε φορά που ένας από εμάς ζητάει από έναν βουλευτή να του σβήσει μία κλήση, να του διορίσουν το παιδί στο Δημόσιο, κλπ συμμετέχει σε αυτή την άθλια διαδικασία. Αν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος. Ας κοιτάξουμε λοιπόν και τα μούτρα μας στον καθρέπτη κι ας προσπαθήσουμε να κάνουμε και κάτι για το κοινό καλό κι όχι μόνο για τον ευατούλη μας. Προς το παρόν ισχύει αυτό που λέει ο Αρκάς: "Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τί με νοιάζει εμένα;"

Η παραίτηση, της παραίτησης, ω, παραίτηση!

Στο θαυμαστό κόσμο των επιχειρήσεων - όπου εργάζομαι - όταν κάποιος παραιτείται, φεύγει από την εταιρεία. Για να παραιτηθεί κανείς σημαίνει ότι είτε βρήκε κάτι καλύτερο, είτε ότι έχει κάποια προβλήματα στην εργασία του που τον αναγκάζουν να απομακρυνθεί. Στον κόσμο της - Ελληνικής - πολιτικής βέβαια τα πράγματα είναι αλλιώς: Αυτός που παραιτείται δε θέλει να φύγει αλλά να δείξει ότι θα μπορούσε να φύγει αν είχε κάποια ευθύνη για κάτι - που δεν έχει. Άρα ο Παυλόπουλος και ο Χηνοφώτης υπέβαλλαν την παραίτησή τους στον Πρωθυπουργό όχι για να φύγουν, αλλά για τα μάτια του κόσμου. Η γελοιότητα όμως θα πρέπει να έχει και κάποια όρια: Ή θεωρείς ότι φταις και πας στο σπίτι σου, ή θεωρείς ότι δε φταις και κάθεσαι - όπως έχεις μάθει άλλωστε - στην καρεκλίτσα σου. Αυτά του τύπου "δεν έγινε δεκτή η παραίτηση" είναι - για να χρησιμοποιήσω κι έναν επιστημονικό όρο - μπαρμπούτσαλα! Οι παραιτήσεις υποβλήθηκαν για λόγους ευθιξίας - τάχα δήθεν. Και τώρα που δεν έγιναν δεκτές, τι έγινε; Θίχτηκαν τα άτομα λιγότερο; Το ξεπέρασαν αφού διαβεβαιώθηκαν ότι δεν είχαν ευθύνη; Η ευθυξία κύριοι είναι εσωτερικό ζήτημα κι είναι ζήτημα τιμής. Αυτό σημαίνει ότι ακόμη κι αν όλος ο κόσμος θεωρεί ότι δε φταις, αφού εσύ πιστεύεις ότι φταις, πηγαίνεις σπίτι σου και δε θέτεις στη διάθεσή κανενός την παραίτησή σου. Αλλιώς είσαι υποκριτής και υποβιβάζεις τη νοημοσύνη όλων μας - κάτι που βέβαια αποτελεί μάλλον τον κανόνα παρά την εξαίρεση.
Βέβαια εδώ στο Ελλαδιστάν, η ευθιξία αν και γνωστή λέξη είναι άγνωστη και σαν νόημα και σαν κίνητρο παραίτησης. Σχεδόν κανένας - πλην του Πολύδωρα που με τις %*$#@% που λέει, ξυνόταν στου τσοπάνου τη μαγκούρα - δεν τιμωρείται από το λαό. Στις εκλογές που θα έρθουν, πάλι οι ίδιοι πολιτικοί θα βγουν και θα είναι και περήφανοι και για το έργο τους και για την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Ας μην έχουμε λοιπόν και πολλές απαιτήσεις από τους άλλους, παρά κυρίως από τον εαυτό μας. Είμαι πάντως απαισιόδοξος και πιστεύω ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν εύκολα και ότι θα ισχύσει το παρακάτω ρητό:

"Μην προσπαθείς να μάθεις ένα γουρούνι να παίζει μαντολίνο:
Χάνεις τον καιρό σου, ενοχλείς και το γουρούνι!"

Αναρχικοί και μπάτσοι...

Μετά από το φοβερό έγκλημα (τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη), έχουμε τη συνέχεια των εγκλημάτων με την καταστροφή της περιουσίας Ελλήνων πολιτών από τους γνωστούς αγνώστους. Οι οποίοι δήθεν πιστεύουν σε...έναν άλλο κόσμο καλύτερο - τόσο καλό που χρειάζεται πρεσβευτές κουκουλοφόρους! Εγώ ο αφελής θυμάμαι ότι μόνο οι δοσίλογοι στην κατοχή φορούσαν κουκούλες για να μην τους γνωρίζουν οι γύρω τους. Τζάμπα μάγκες είναι με τις κουκούλες και τα σακίδια με τις πέτρες και τις μολότοφ στην πλάτη! Όταν από τύχη πιαστεί κάποιος από την - ανίκανη και συνένοχη - αστυνομία, κάνει την...πάπια: "Δεν συμμετείχα στα επεισόδια", "κανείς δεν είδε εμένα προσωπικά να πετάω πέτρες" κλπ. Δεν έχει το θάρρος να πει: "Ναι, εγώ το έκανα! Είμαι επαναστάτης" Ο Τσε κοίταξε κατάματα τους διώκτες του και πέθανε σαν άνδρας. Αυτοί ούτε όταν συλληφθούν δεν παριστάνουν τους άντρες...
Και σε τελική ανάλυση, τί ακριβώς πρεσβεύουν αυτά τα άτομα; Ποιά χώρα ή ποιο σύστημα έχουν ως πρότυπο; Που υπάρχει αυτή τη στιγμή ο "ιδανικός" τους κόσμους; Είναι μηδενιστές του χειρίστου είδους, ζώντας - όπου τους συμφέρει - σε μία άρνηση, χωρίς ουσιαστικές προτάσεις και λύσεις για τα - πάρα πολλά - προβλήματα της κοινωνίας μας. Εκμεταλλεύονται όλες τις ελευθερίες που τους δίνει η Δημοκρατία στην προσπάθειά τους να στηρίξουν ένα ουτοπικό κι αντίθετο προς τη Δημοκρατία σύστημα. Παριστάνουν τους προστάτες του λαού γνωρίζοντας ότι η συντριπτική πλειοψηφία ούτε τους συμπαθεί, ούτε καν τους ανέχεται!
Να μην ξεχνάμε και την Αστυνομία μας! Αυτοί οι ανίκανοι και ανεύθυνοι δημοσιοϋπαλληλίσκοι, που ξέρουν μόνο να παριστάνουν τον Κάλαχαν με τα μαύρα τους γυαλιά και τα κουμπούρια στις ζώνες. Αυτοί οι ευθυνόφοβοι που ξέρουν μόνο να καλύπτονται πίσω από την ανωνυμία και τους συναδέλφους τους και να ξεσπούν στους λίγους - σχετικούς ή άσχετους - που πέφτουν στα χέρια τους. Οι έχοντες αναγάγει την τεμπελιά σε τέχνη και την πόση του φραπέ σε ολυμπιακό άθλημα.
Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα όμως! Το σύνθημα "Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" είναι υπερβολικό. Για του λόγου το αληθές, επισυνάπτω σχετικές φωτογραφίες που δείχνουν ότι οι μπάτσοι, τα γουρούνια και οι δολοφόνοι δεν είναι το ίδιο πράγμα...

Μας αξίζει;

Πολλές φορές οι άνθρωποι ψάχνουμε κάτι που θεωρούμε ότι μας αξίζει, όπως για παράδειγμα:

1. Μια καλή δουλειά, με μισθό τουλάχιστον 1.500 ευρώ, εταιρικό αυτοκίνητο και ευθύνες αντίστοιχες του υπαλλήλου του Δημοσίου με ειδικότητα Σιτιστή Ωδικών Πτηνών
2. 1 εκ. ευρώ (αφορολόγητα φυσικά)
3. Η Μόνικα Μπελούτσι, η οποία θα μας μαγειρεύει αυθεντικές ιταλικές συνταγές φορώντας - μόνο - μία ποδιά με τον Bugs Bunny

Από που όμως αντλούμε αυτή τη βεβαιότητα ότι μας αξίζει κάτι; Είναι μήπως η απλή μεταμόρφωση της επιθυμίας μας ή είναι μια εσωτερική ανάγκη να πιστεύουμε ότι κατά ένα μαγικό τρόπο το Σύμπαν θα συνομωτήσει υπέρ μας; Αναφερόμενος στα προαναφερθέντα παραδείγματα, πιστεύω ότι θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αντίστοιχα:

1. Έχω μήπως τα προσόντα για μία τέτοια θέση, όπως σπουδές, ικανότητες ή συγγένεια αίματος με Βουλευτή;
2. Έχω καταλάβει ότι η πιθανότητα να κερδίσω στο Λόττο είναι μία στα 11,5 εκ.; Αυτό δείχνει επίσης το ότι το να παίζεις ένα δελτίο στο Λόττο με τρεις εξάδες αριθμών - έχοντας δηλαδή πλέον 3 πιθανότητες στα 11,5 εκ , πιστεύοντας ότι είναι ευκολότερο να κερδίσεις, είναι εξίσου λογικό με το να προσπαθείς να καθαρίσεις το δεξί σου αυτί με ένα τσιμεντόλιθο: κόπος, χρήμα, αγωνία και κανένα αποτέλεσμα
3. Έχω μήπως χαζέψει τελείως;

Όπως είπε και ο σοφός και στρουμπουλός Βούδας: "Αιτία του πόνου είναι η επιθυμία", άρα επιθυμόντας πράγματα που δεν μπορούμε να έχουμε, γινόμαστε δυστυχισμένοι και μίζεροι. Βέβαια το να μην επιθυμούμε τίποτα, θα σήμαινε μηδενικές φιλοδοξίες και τεχνολογική πρόοδο, κάτι που αυτόματα θα δυσχαίρενε την επικοινωνία μου με όλους εσάς εκεί έξω καθώς χωρίς τεχνολογία, θα έγραφα αυτές τις γραμμές με χυμό ροδάκινο πάνω σε ένα κομμάτι αρκουδοτόμαρο (κάτι που θα έκανε το κείμενο δυσανάγνωστο, άσε που θα γεμίζαμε και με μύγες).

Νομίζω λοιπόν, ότι το μυστικό είναι η ισορροπία ανάμεσα στις επιθυμίες μας και στην πραγματικότητα. Βέβαια πάντοτε μπορεί να μας έρθει κάτι ευχάριστο εντελώς απρόσμενα και να μας προσφέρει ιδιαίτερη χαρά. Για την ακρίβεια, ελπίζω σύντομα να βρω ξαφνικά κάτι που ζητάω εδώ και έξι μήνες, γιατί έχω κάνει άνω κάτω την ντουλάπα μου και δεν έχω βρει το ακριβοπληρωμένο μου ριγέ πουκάμισο.

Κάτι τέτοιες στιγμές πάντως σκέφτομαι το Θέμη. Ο Θέμης είναι ένας μακρινός μου ξάδερφος από το χωριό και έχει βρει αυτό που πολλοί άνθρωποι αναζητούν σε όλη τους τη ζωή: Την αληθινή αγάπη. Πραγματικά, όταν βλέπει τη Μαρίκα, λιώνει από τον πόθο και ένα χαμόγελο σαν τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ στολίζει το δασύτριχο πρόσωπο του. Κάθε της ματιά τον κάνει να αναστενάζει και να τρέχει για να τη σφίξει στην αγκαλιά του και να την κάνει δική του.

Δεν τον νοιάζει το Θέμη τι πιστεύουν οι άλλοι στο χωριό. Δεν τον επηρεάζουν τα κακόβουλα σχόλια των χωριανών και τα χαζά τους γέλια. Δεν τον νοιάζει τι λένε οι δικοί του, που δεν εννοούν να αποδεχθούν τη σχέση τους. Δεν τον ενδιαφέρει καν ότι η Μαρίκα έχει τέσσερα πόδια, πυκνό μαλλί και στη γλώσσα της το "σ' αγαπώ" είναι "μπεεέέέεεε".

Τι να πει κανείς όμως....άβυσσος το αρνί του ανθρώπου....

Έλληνες!

Κάποιες φορές - ντρέπομαι αλλά το παραδέχομαι - βλέπω αυτούς του διάφορους "Ελληναράδες" στην τηλεόραση (Βελόπουλος, Λιακόπουλος κτλ). Έχω μάθει βέβαια πολλά πράγματα για την πατρίδα μας, που δεν τα ήξερα:

• Οι Έλληνες είναι εξωγήινοι (αυτό εξηγεί πολλά και για τη συμπεριφορά και για τη γλώσσα μας -Σημίτη, άδικα σε κατηγορούσαμε...).
• Έχουμε εφεύρει τα πάντα! Από τη λεκάνη τουαλέτας έως την ατομική βόμβα (καημένε Αϊνστάιν, καλά που είχες και τον Καραθεοδωρή να ρωτάς...).
• Έχουμε ανακαλύψει όλες τις ηπείρους (απλώς χρησιμοποιούσαμε ψευδώνυμα και δεν το έμαθε κανένας άλλος). Γι ' αυτό άλλωστε υπάρχουν παντού Ελληνικά μνημεία - κι ας μην υπάρχει ούτε μία Ελληνική επιγραφή. Ό, τι μοιάζει Ελληνικό, είναι Ελληνικό!
  
• Είμαστε "καθαρός" λαός! Εδώ και 50.000 χρόνια κανείς δε μας πήδηξε! Όλοι όσοι πέρασαν από τον ευλογημένο τούτο τόπο (Πελασγοί, Πέρσες, Ρωμαίοι, Γότθοι, Τούρκοι κτλ) δεν πόθησαν τα καλογυμνασμένα και λάγνα κορμιά μας. Ως εκ τούτου εμείς ήμαστε γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων , κάτι που άλλωστε είναι ξεκάθαρο σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής (μια ματιά στη συμπεριφορά, το ήθος και το παράστημα των πολιτικών μας μπορεί να πείσει και τον πλέον κακόπιστο).
  
• Κανένας άλλος λαός δεν μπόρεσε να αναπτύξει - αξιόλογο - πολιτισμό. Ό,τι υπάρχει και είναι αξιόλογο (Πυραμίδες, μεγαλιθικά μνημεία κλπ) είναι Ελληνικής κατασκευής και προελεύσεως. Φαίνεται πως από τότε γνωρίζαμε για κατασκευές και μίζες (δεν πήγαμε έως την Αμερική χωρίς το κατιτίς μας...).
  

Είμαι περήφανος που αυτοί, οι μοναδικοί Έλληνες ερευνητές γνωρίζουν πράγματα που κανένας σοβαρός επιστήμονας - στην Ελλάδα ή το Εξωτερικό - δεν γνωρίζει. Αν και μάλλον οι Σκοτεινές Δυνάμεις που θέλουν να καταστρέψουν τη χώρα μας, έχουν βάλει κι εκεί το χεράκι τους...

(Λεζάντα: Σας παραθέτω μερικά επιτεύγματα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού)