Τα βασικά βρε παιδιά...

Μετά από παραμονή επτά ημερών στη Θάσο, διαπίστωσα - για μία ακόμη φορά - ένα από τα προβλήματα των τουριστικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, χαρακτηριστικό ίσως της Ελληνικής μας φιλοσοφίας. Την έλλειψη των βασικών και της κοινής λογικής. Στο ξενοδοχείο που διέμενα (Hotel Ioannis) είχαν την ατυχή έμπνευση να εφοδιάσουν τα καινούργια τους δωμάτια, με....γυάλινα μπάνια. Είτε λόγω διεστραμμένης αισθητικής, είτε επειδή ήθελαν να κάνουν το δωμάτιο να φαίνεται μεγαλύτερο, είτε λόγω κόστους, έκλεισαν με γυαλί (με αμμοβολή) το μεγαλύτερο μέρος του τοίχου του μπάνιου. Βέβαια, λόγω κενών ανάμεσα στα τζάμια, το γυάλινο μπάνιο δεν πρόσφερε ούτε την απαραίτητη ηχομόνωση, ούτε την προστασία από τις....αναμενόμενες οσμές ενός μπάνιου.

Θα μπορούσα ενδεχομένως να (απο)δεχθώ μία τέτοια (για να μην τη χαρακτηρίσω με βαρύτερες κουβέντες) αρχιτεκτονική επιλογή αν το ξενοδοχείο ήταν γενικότερα μοντέρνο και όλα τα άλλα ήταν σωστά. Θα πρέπει όμως συνδυάσει κανείς το γυάλινο μπάνιο με:

• Ένα πρωινό, όπου η ποικιλία των εδεσμάτων συναγωνιζόταν την πλέον φτωχική περίοδο του Γκάντι
• Μία γενικότερη αδιαφορία από το προσωπικό κι έλλειψη διάθεσης εξυπηρέτησης (ούτε καν καλημέρα δεν έλεγαν)
• Τις ώρες καθαριότητας του δωματίου (από τις 10 έως τις 4 μ.μ., όπου η καθαρίστρια χτυπούσε στις 15:00 την πόρτα του δωματίου σου για δει αν μπορεί να καθαρίσει....)
• Τα 70 ευρώ που χρέωναν το δωμάτιο

Δε χρειάζεται να έχει κανείς ειδικές σπουδές για να καταλάβει ότι σημασία έχουν τα βασικά.

Δηλαδή, φίλε ξενοδόχε, μάθε στο προσωπικό σου να χαμογελάει, πρόσφερε χαμόγελο και επαγγελματική εξυπηρέτηση, πρόσφερε ένα στοιχειωδώς αξιόλογο πρωινό και δε χρειάζεται να παριστάνεις το μοντέρνο ξενοδοχείο, με πρακτικές που στερούνται...πρακτικής!

Βία, παιδιά και παιδεία

Στις πρόσφατες διακοπές μου παρατήρησα το εξής παραστατικό: Δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου, καθόταν ένας πατέρας με τα δύο του παιδιά, ένα αγοράκι περίπου πέντε ετών κι ένα κοριτσάκι περίπου ένα χρόνο μικρότερο. Ο πατέρας διάβαζε αμέριμνος την - αθλητική φυσικά - εφημερίδα του όταν το αγοράκι εντόπισε κάποιο έντομο (μάλλον μέλισσα) δίπλα στην πισίνα και άρχισε να το χτυπάει με μία παντόφλα. Και συνέχισε να το χτυπάει. Και μετά το χτύπησε κι άλλο πετώντας από κοντινή απόσταση την παντόφλα για πάνω από δέκα φορές. Από ένα σημείο και πέρα συμμετείχε και το κοριτσάκι. Τα δύο παιδιά φώναζαν χαρούμενα καθώς εκσφενδόνιζαν την παντόφλα ξανά και ξανά, ενώ ο πατέρας κοίταξε - για μια φορά και με το αριστερό μόνο μάτι - τη σκηνή και συνέχισε να διαβάζει την εφημερίδα του.

Δεν είμαι βουδιστής - ούτε ανήκω άλλωστε σε καμία θρησκεία - και δε θεωρώ ότι το να σκοτώσεις μία μέλισσα είναι κάποιο θανάσιμο αμάρτημα ή εγκληματική ενέργεια (άλλωστε τα θρασύτατα κουνούπια που κατά καιρούς εμφανίζονται στο σπίτι μου έχουν γνωρίσει τη θανάσιμη οργή της δεξιάς μου παντόφλας). Αυτό που σκέφτομαι είναι το αν θα πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι δεν είναι σωστό να χαιρόμαστε σκοτώνοντας κάποιο άλλο πλάσμα - το οποίο δε μας έχει βλάψει, ούτε μας απειλεί. Τί αισθάνεται ένας γονιός όταν βλέπει να παιδιά του να ζητωκραυγάζουν όταν σκοτώνουν ένα έντομο; Δεν κατηγορώ τα παιδιά. Το γονιό κατηγορώ που νομίζω ότι θα έπρεπε να διδάξει στα παιδιά ότι το να σκοτώνουμε ένα πλάσμα δεν είναι κάτι που πρέπει να πανηγυρίζουμε. Δεν είναι το πρόβλημα ο - έστω ανώφελος - θάνατος της μέλισσας. Αν αύριο τα παιδιά του κλοτσήσουν ένα σκύλο τι θα αισθανθεί και πως θα αντιδράσει ο κύριος; Για μένα το ζήτημα έχει να κάνει με την αγωγή που δίνουμε στα παιδιά μας και το πως τους διδάσκουμε το σεβασμό για τη φύση.