Στις πρόσφατες διακοπές μου παρατήρησα το εξής παραστατικό: Δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου, καθόταν ένας πατέρας με τα δύο του παιδιά, ένα αγοράκι περίπου πέντε ετών κι ένα κοριτσάκι περίπου ένα χρόνο μικρότερο. Ο πατέρας διάβαζε αμέριμνος την - αθλητική φυσικά - εφημερίδα του όταν το αγοράκι εντόπισε κάποιο έντομο (μάλλον μέλισσα) δίπλα στην πισίνα και άρχισε να το χτυπάει με μία παντόφλα. Και συνέχισε να το χτυπάει. Και μετά το χτύπησε κι άλλο πετώντας από κοντινή απόσταση την παντόφλα για πάνω από δέκα φορές. Από ένα σημείο και πέρα συμμετείχε και το κοριτσάκι. Τα δύο παιδιά φώναζαν χαρούμενα καθώς εκσφενδόνιζαν την παντόφλα ξανά και ξανά, ενώ ο πατέρας κοίταξε - για μια φορά και με το αριστερό μόνο μάτι - τη σκηνή και συνέχισε να διαβάζει την εφημερίδα του.
Δεν είμαι βουδιστής - ούτε ανήκω άλλωστε σε καμία θρησκεία - και δε θεωρώ ότι το να σκοτώσεις μία μέλισσα είναι κάποιο θανάσιμο αμάρτημα ή εγκληματική ενέργεια (άλλωστε τα θρασύτατα κουνούπια που κατά καιρούς εμφανίζονται στο σπίτι μου έχουν γνωρίσει τη θανάσιμη οργή της δεξιάς μου παντόφλας). Αυτό που σκέφτομαι είναι το αν θα πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι δεν είναι σωστό να χαιρόμαστε σκοτώνοντας κάποιο άλλο πλάσμα - το οποίο δε μας έχει βλάψει, ούτε μας απειλεί. Τί αισθάνεται ένας γονιός όταν βλέπει να παιδιά του να ζητωκραυγάζουν όταν σκοτώνουν ένα έντομο; Δεν κατηγορώ τα παιδιά. Το γονιό κατηγορώ που νομίζω ότι θα έπρεπε να διδάξει στα παιδιά ότι το να σκοτώνουμε ένα πλάσμα δεν είναι κάτι που πρέπει να πανηγυρίζουμε. Δεν είναι το πρόβλημα ο - έστω ανώφελος - θάνατος της μέλισσας. Αν αύριο τα παιδιά του κλοτσήσουν ένα σκύλο τι θα αισθανθεί και πως θα αντιδράσει ο κύριος; Για μένα το ζήτημα έχει να κάνει με την αγωγή που δίνουμε στα παιδιά μας και το πως τους διδάσκουμε το σεβασμό για τη φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου