Περί Υπουργών

Πολλά ακούγονται για τη δράση των πολιτικών μας, τη διαφάνεια στη ζωή του τόπου και για τις ευθύνες των κυβερνώντων. Σκέφτομαι λοιπόν τα παρακάτω:

Ο βουλευτής εκλέγεται ως αντιπρόσωπος μίας περιοχής προκειμένου να αντιπροσωπεύσει - εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της. Κύριο του καθήκον πάντως είναι να συμμετέχει στη Βουλή που είναι και το κύριο νομοθετικό όργανο του κράτους. Τίποτε από τα παραπάνω δεν απαιτούν γνώσεις προγραμματισμού έργου, συντονισμό, επίβλεψη και υποκίνηση ανθρώπων, αυτό που σε απλά Ελληνικά αποκαλούμε "μάνατζμεντ".

Όταν όμως διορίζεται κάποιος σε μία θέση υπουργού, αυτό καλείται να κάνει! Καλείται να διοικήσει ανθρώπους να διαχειριστεί προϋπολογισμούς, να πάρει αποφάσεις και να παράξει συγκεκριμένο και μετρήσιμο έργο! Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει ότι ο βουλευτής είναι είτε γνώστης των αρχών του μάνατζμεντ, είτε εκπληκτικά ταλαντούχο άτομο ώστε να μπορεί να μαθαίνει τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά αυτά που οι άλλοι - τα κορόιδα - μαθαίνουν για χρόνια μέσα από εξειδικευμένες σπουδές και από εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα, όπου ένα χοντρό λάθος - ή ένα κόψιμο στο ξύρισμα του αφεντικού σου - μπορεί να σου στοιχίσει τη δουλειά σου.

Οι υπουργοί λοιπόν καλούνται να κάνουν πράγματα για τα οποία - κατά κανόνα - ούτε έχουν εκπαιδευτεί, ούτε σχετική εμπειρία έχουν. Βέβαια δε θα πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι κάποιοι βουλευτές διαθέτουν ένα σημαντικό προσόν: Επίθετο! Κι όχι όποιο όποιο επίθετο, αλλά επίθετο που παραπέμπει σε μεγάλες (λέμε τώρα) πολιτικές προσωπικότητες του παρελθόντος: Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Βαρβιτσιώτης κλπ. Αυτό προφανώς τους δίνει τη δυνατότητα - λόγω κληρονομικού χαρίσματος - να μας διοικούν και να αποφασίζουν για τις τύχες των ιθαγενών...

Φυσικά η έλλειψη γνώσεων κι εμπειρίας θα μπορούσε - μερικώς - να αντιμετωπισθεί με τη απασχόληση στα υπουργεία κάποιων ατόμων με τα ζητούμενα προσόντα. Τι θα σκεφτεί λοιπόν ο Υπουργός:

Α. Ας πάρω κάποιους άξιους επαγγελματίες για να με βοηθήσουν μπας και κάνω κάτι καλό για τον τόπο, ή

Β. Τώρα που έχω την κουτάλα είναι ευκαιρία να φέρω κοντά κι όλους αυτούς του γλύφτες και τα κομματόσκυλα που με βοήθησαν να εκλεγώ και στ' αρ&$@#α μου ο λαός;

Όσοι επιλέξατε την Α μπορείτε να αρχίσετε να ψάχνετε το διαβατήριό σας για την απαιτούμενη μετοίκηση σε άλλες, πολύ, μα πολύ διαφορετικές χώρες...

Άρα έχουμε κάποιους είτε αδαείς, είτε άχρηστους που καλούνται να πάρουν τις καλύτερες για τη χώρα αποφάσεις, όταν μάλιστα ξέρουν ότι "χρωστούν" εξυπηρετήσεις σε αυτούς που τους βοήθησαν να εκλεγούν και άρα δεν μπορούν να σκεφτούν μόνο τα συμφέροντα του τόπου αλλά και τα "δικά" τους συμφέροντα. Το καλύτερο είναι βέβαια ότι ακόμα κι αν πάνε όλα στραβά και φανερωθεί η ανικανότητά τους και η ζημιά που προκάλεσαν, οι συνάδελφοί τους βουλευτές θα μπορέσουν με τα νομικίστικα τερτίπια τους να τους αθωώσουν καθώς όπως κι ο λαός μας λέει "Κόρακας, κοράκου μάτι δε βγάζει"! Η λύση που προτείνω είναι η εξής: Να υπάρχει ασυμβίβαστο ανάμεσα στην υπουργική και τη βουλευτική ιδιότητα. Οι βουλευτές να νομοθετούν κι οι - εξωκοινοβουλευτικοί - υπουργοί να διοικούν. Έτσι, οι υπουργοί δε θα χρειάζεται να κάνουν ρουσφέτια και "χάρες" ενώ οι βουλευτές δε θα χρειάζεται να καλύπτουν κανέναν απατεώνα σε περίπτωση που αυτός δε θα κάνει έντιμα τη δουλειά του. Ακόμη, ο πρωθυπουργός δε θα χρειάζεται να κρατάει ισορροπίες διορίζοντας υπουργούς φανερά ανίκανους απλώς και μόνο επειδή αντιπροσωπεύουν κάποια εσωκομματική ομάδα ή φέρουν ένα "βαρύ" επίθετο, ενώ έχοντας ταυτόχρονα την πολιτική ευθύνη θα μπορεί να απομακρύνει υπουργούς που δεν είναι αποτελεσματικοί.

Βέβαια δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσει να υλοποιηθεί η πρότασή μου, ούτε και βέβαια λέω ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια. Απλά καταθέτω μία άποψη που δείχνει ότι θα μπορούσε κάποτε να υπάρξει κι ένας άλλος δρόμος και ότι δεν πρέπει πάντα να λέμε ότι "έτσι είναι τα πράγματα και δε γίνεται ν' αλλάξουν"