Τρακτέρ, μπλόκα και αγρότες

Πρόσφατα κι εγώ - όπως πολλοί άλλοι - ταλαιπωρήθηκα από τα μπλόκα των αγροτών. Μετά την αρχική έκρηξη θυμού που ένιωσα - και έφερε το κεφάλι μου σε κατάσταση χύτρας ταχύτητας - και μετά τις βρισιές σε τουλάχιστον τρεις χαμένες διαλέκτους προϊστορικών φυλών της Ν. Αφρικής, σκέφτηκα πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Πως θα ήταν άραγε αν οι γραμματείς αυτής της χώρας - είναι σίγουρα κάποιες χιλιάδες - έβγαιναν στους δρόμους κι έκλειναν τις εθνικές οδούς διαμαρτυρόμενες για τις απολύσεις που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό, για τις κακές συνθήκες εργασίας, για τις χαμηλές αποδοχές, τη σεξουαλική παρενόχληση που υφίστανται και για τα μύρια όσα προβλήματά τους; Αν έβγαιναν οι κουρείς; Οι επιπλοποιοί; Αν έκλειναν τους δρόμους οι χιλιάδες άνεργοι ή οι εργαζόμενοι με "μαύρη" εργασία; Ασφαλώς υπάρχουν αρκετές κοινωνικές ομάδες που δεν... καλοπερνούν με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες αλλά δεν τρέχουν να κλείσουν τους δρόμους εμποδίζοντας τους άλλους να εργαστούν και ουσιαστικά εκβιάζοντας την κυβέρνηση ασκώντας πίεση στους "άλλους" πολίτες που δεν καταφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές.

Απ' ότι έχω καταλάβει τα κυριότερα προβλήματα τους είναι οι χαμηλές τιμές των προϊόντων τους και κάποιες αποζημιώσεις που έχουν να παίρνουν από το κράτος.

Οι αγρότες θα πρέπει να καταλάβουν ότι - δυστυχώς γι' αυτούς - είναι ουσιαστικά ελεύθεροι επαγγελματίες που θα πρέπει να μάθουν να ζουν με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης και να παίρνουν και κάποια αντίστοιχα ρίσκα. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μάθουν να προσφέρουν αυτά που η αγορά ζητάει ώστε να μπορούν να έχουν και κάποιο καλύτερο εισόδημα. Σε τελική ανάλυση, δεν μπορείς να παράγεις κάποιο αγαθό σε μεγάλες ποσότητες - κάτι που ρίχνει την τιμή - και μετά να αξιώνεις υψηλές τιμές. Αυτοί όμως δε δείχνουν διάθεση να επενδύσουν σε νέες καλλιέργειες που θα τους έφερναν μεγαλύτερο εισόδημα (π.χ. βιολογικά προϊόντα) αλλά εμμένουν στα γνωστά προϊόντα που πλέον δεν μπορούν να είναι τόσο κερδοφόρα. Πρέπει να παράγουν πιο στοχευμένα κι όχι ό,τι έχουν μάθει έως τώρα. Το να ζουν με τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. δεν είναι διαρκής και βιώσιμη λύση.

Αν η κυβέρνηση τους χρωστάει χρήματα, ας καταφύγουν στη δικαιοσύνη κι ας αξιώσουν επιπλέον τόκους κλπ. Αφού είναι τόσο σίγουρο ότι τους χρωστούν χρήματα ας καταφύγουν σε κάποιον νόμιμο τρόπο διεκδίκησης.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση θα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει απέναντί τους, όπως και απέναντι σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα.

Σε τελική ανάλυση, οι αγρότες δεν είναι το δώρο του σύμπαντος στην Ελλάδα, για να μας απειλούν ότι αν κάποιοι (εκ)λείψουν από την αγορά θα καταστραφεί η χώρα. Δηλαδή οι τιμές των αγαθών θα γίνουν (ακόμα) υψηλότερες; Θα πρέπει κι αυτοί να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα - ή να αποχωρήσουν από αυτήν. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να πληρώνονται - μέσω των επιδοτήσεων - για να καλλιεργούν βαμβάκι, όταν με το ένα πέμπτο της τιμής μπορεί κανείς να το εισάγει από το εξωτερικό; Γιατί είναι δυνατό να βρίσκει κανείς ντομάτες Βελγίου (!) φθηνότερες από τις Ελληνικές;

Ας σταματήσει κι αυτό το παραμύθι με τους μεσάζοντες. Αν δεν τους αρέσει, ας προσεγγίσουν οι ίδιοι τους μεγάλους αγοραστές των προϊόντων τους ή ας καταγγείλουν δημόσια και φανερά όποιους δημιουργούν καρτέλ. Αλήθεια, εκείνοι οι περίφημοι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί γιατί διαλύθηκαν;

Και κάτι άλλο: Όλοι αυτοί, όταν έρχονται οι εκλογές τί ψηφίζουν; Τους ίδιους και τους ίδιους που τους "εμπαίζουν", τους "κοροϊδεύουν" και τους "αγνοούν". Άρα, από που προσδοκούν ένα καλύτερο αύριο;