Τα βασικά βρε παιδιά...

Μετά από παραμονή επτά ημερών στη Θάσο, διαπίστωσα - για μία ακόμη φορά - ένα από τα προβλήματα των τουριστικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, χαρακτηριστικό ίσως της Ελληνικής μας φιλοσοφίας. Την έλλειψη των βασικών και της κοινής λογικής. Στο ξενοδοχείο που διέμενα (Hotel Ioannis) είχαν την ατυχή έμπνευση να εφοδιάσουν τα καινούργια τους δωμάτια, με....γυάλινα μπάνια. Είτε λόγω διεστραμμένης αισθητικής, είτε επειδή ήθελαν να κάνουν το δωμάτιο να φαίνεται μεγαλύτερο, είτε λόγω κόστους, έκλεισαν με γυαλί (με αμμοβολή) το μεγαλύτερο μέρος του τοίχου του μπάνιου. Βέβαια, λόγω κενών ανάμεσα στα τζάμια, το γυάλινο μπάνιο δεν πρόσφερε ούτε την απαραίτητη ηχομόνωση, ούτε την προστασία από τις....αναμενόμενες οσμές ενός μπάνιου.

Θα μπορούσα ενδεχομένως να (απο)δεχθώ μία τέτοια (για να μην τη χαρακτηρίσω με βαρύτερες κουβέντες) αρχιτεκτονική επιλογή αν το ξενοδοχείο ήταν γενικότερα μοντέρνο και όλα τα άλλα ήταν σωστά. Θα πρέπει όμως συνδυάσει κανείς το γυάλινο μπάνιο με:

• Ένα πρωινό, όπου η ποικιλία των εδεσμάτων συναγωνιζόταν την πλέον φτωχική περίοδο του Γκάντι
• Μία γενικότερη αδιαφορία από το προσωπικό κι έλλειψη διάθεσης εξυπηρέτησης (ούτε καν καλημέρα δεν έλεγαν)
• Τις ώρες καθαριότητας του δωματίου (από τις 10 έως τις 4 μ.μ., όπου η καθαρίστρια χτυπούσε στις 15:00 την πόρτα του δωματίου σου για δει αν μπορεί να καθαρίσει....)
• Τα 70 ευρώ που χρέωναν το δωμάτιο

Δε χρειάζεται να έχει κανείς ειδικές σπουδές για να καταλάβει ότι σημασία έχουν τα βασικά.

Δηλαδή, φίλε ξενοδόχε, μάθε στο προσωπικό σου να χαμογελάει, πρόσφερε χαμόγελο και επαγγελματική εξυπηρέτηση, πρόσφερε ένα στοιχειωδώς αξιόλογο πρωινό και δε χρειάζεται να παριστάνεις το μοντέρνο ξενοδοχείο, με πρακτικές που στερούνται...πρακτικής!

Βία, παιδιά και παιδεία

Στις πρόσφατες διακοπές μου παρατήρησα το εξής παραστατικό: Δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου, καθόταν ένας πατέρας με τα δύο του παιδιά, ένα αγοράκι περίπου πέντε ετών κι ένα κοριτσάκι περίπου ένα χρόνο μικρότερο. Ο πατέρας διάβαζε αμέριμνος την - αθλητική φυσικά - εφημερίδα του όταν το αγοράκι εντόπισε κάποιο έντομο (μάλλον μέλισσα) δίπλα στην πισίνα και άρχισε να το χτυπάει με μία παντόφλα. Και συνέχισε να το χτυπάει. Και μετά το χτύπησε κι άλλο πετώντας από κοντινή απόσταση την παντόφλα για πάνω από δέκα φορές. Από ένα σημείο και πέρα συμμετείχε και το κοριτσάκι. Τα δύο παιδιά φώναζαν χαρούμενα καθώς εκσφενδόνιζαν την παντόφλα ξανά και ξανά, ενώ ο πατέρας κοίταξε - για μια φορά και με το αριστερό μόνο μάτι - τη σκηνή και συνέχισε να διαβάζει την εφημερίδα του.

Δεν είμαι βουδιστής - ούτε ανήκω άλλωστε σε καμία θρησκεία - και δε θεωρώ ότι το να σκοτώσεις μία μέλισσα είναι κάποιο θανάσιμο αμάρτημα ή εγκληματική ενέργεια (άλλωστε τα θρασύτατα κουνούπια που κατά καιρούς εμφανίζονται στο σπίτι μου έχουν γνωρίσει τη θανάσιμη οργή της δεξιάς μου παντόφλας). Αυτό που σκέφτομαι είναι το αν θα πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι δεν είναι σωστό να χαιρόμαστε σκοτώνοντας κάποιο άλλο πλάσμα - το οποίο δε μας έχει βλάψει, ούτε μας απειλεί. Τί αισθάνεται ένας γονιός όταν βλέπει να παιδιά του να ζητωκραυγάζουν όταν σκοτώνουν ένα έντομο; Δεν κατηγορώ τα παιδιά. Το γονιό κατηγορώ που νομίζω ότι θα έπρεπε να διδάξει στα παιδιά ότι το να σκοτώνουμε ένα πλάσμα δεν είναι κάτι που πρέπει να πανηγυρίζουμε. Δεν είναι το πρόβλημα ο - έστω ανώφελος - θάνατος της μέλισσας. Αν αύριο τα παιδιά του κλοτσήσουν ένα σκύλο τι θα αισθανθεί και πως θα αντιδράσει ο κύριος; Για μένα το ζήτημα έχει να κάνει με την αγωγή που δίνουμε στα παιδιά μας και το πως τους διδάσκουμε το σεβασμό για τη φύση.

Ουστ από' δω κομματόσκυλο!!

Έρχοναι λοιπόν οι βουλευτικές εκλογές και τα υποχθόνια όντα θα ξαναβγούν από τις σκοτεινές σπηλιές τους... Ναι, καλά καταλάβατε, αναφέρομαι στα κάθε λογής και χρώματος κομματόσκυλα και θα ξαμολυθούν για να μαζέψουν ψήφους για τα αφεντικούλια τους...Αυτούς, τους "εθελοντές" που "αφιλοκερδώς" βοηθούν το κόμμα, φυσικά για το "καλό του τόπου" και προσπαθούν να μας πείσουν για το πόσο καλός άνθρωπος είναι ο άλφα πολιτευτής, πόσο αξιόλογος είναι ο βήτα βουλευτής και πόσα έχει προσφέρει. Βέβαια τάζουν και διορισμούς, μονιμοποιήσεις συμβασιούχων και ό, τι άλλο μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον που ζει μέσα στην αγωνία και την ανασφάλεια για το αύριο - ή είναι απλώς τεμπέλης και δε θέλει να κάνει και πολλά πράγματα. Το κομματόσκυλα μας θεωρούν άβουλα πλάσματα χωρίς σεβασμό στη Δημοκρατία και τους θεσμούς της, που απλά θέλουμε να βολευτούμε και αυτός είναι λόγος να ψηφίζουμε τον κάθε αχρείο που νομίζει ότι με τα ωραία του λόγια και τα κουστούμια του θα κρύψει την εσωτερική του γύμνια και κενότητα.

Μπορεί όντως να είμαστε τέτοια πλάσματα... μπορεί κι όχι.... Όλα είναι στο χέρι μας

Ευρωεκλογές 2009

Σήμερα έχουμε τις ευρωεκλογές και η αποχή θα είναι μάλλον εκτεταμένη. Πολλοί συμπολίτες μας προτίμησαν τις ζεστές παραλίες από το να ασκήσουν το ύψιστο δικαίωμα που τους δίνει το δημοκρατικό πολίτευμα. Είναι η αποχή πολιτική πράξη; Φυσικά όχι! Η αδιαφορία δεν μπορεί να εκφράζει άποψη. Αν αδιαφορείς και δεν ψηφίζεις, δεν έχεις δικαίωμα να παραπονιέσαι για την πολιτική της Ευρώπης. Αν θεωρείς ότι μία παραπάνω βουτιά στη Χαλκιδική ή τη Μύκονο είναι σημαντικότερ από την άσκηση ενός εκ των ιεροτέρων δικαιωμάτων που έχει κάποιος πολίτης στον πολιτισμένο κόσμο (ας μη ξεχνάμε δισ. ανθρώπων που δε γνωρίζουν τι εστί κάλπη), τότε ποια διαφορά έχεις από ένα άβουλο πλάσμα, που αρκείται - ή αρέσκεται - στο να τον καθοδηγούν ως πρόβατο και δέχεται να αποφασίζουν άλλοι για λογαριασμό του;

Το να ψηφίζεις - έστω και λευκό - δείχνει ότι έχεις κάποια άποψη. Το να παριστάνεις τον έξυπνο και να καμαρώνεις που δεν ψηφίζεις, δείχνει ότι περιφρονείς τη Δημοκρατία.

Μεγάλος Έλληνας (παλιά...)

Έβλεπα εχθές την εκπομπή του ΣΚΑΪ "Μεγάλοι Έλληνες", όπου παρουσίαζε τη ζωή και το έργο του Πλάτωνα. Θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει μία γνωστή μου αρχαιολόγος πριν από πολλά χρόνια: "Οι Αρχαίοι τα είχαν πει όλα! Από τότε μόνο λεπτομέρειες έχουν προστεθεί..". Ακούγοντας για τις ιδέες που περιγράφει ο Πλάτωνας στην Πολιτεία, για την Ακαδημία του, που ήταν το πρώτο και μακροβιότερο (900 χρόνια ζωής!) πανεπιστήμιο, σκέφτομαι τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί οι πρόγονοί μας. Και πόσο διαφορετικοί ήμαστε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες που δεν ντρεπόμαστε να αναφερόμαστε σε αυτούς, που αν ήξεραν πως θα γινόταν η Ελλάδα 2.500 χρόνια μετά, όχι μόνο δε θα φιλοσοφούσαν, αλλά μάλλον θα πήγαιναν για ψάρεμα... Οι "γνήσιοι" απόγονοι κι αρχαιολάτρες (βλ. Άδωνι Γεωργιάδη - που περισσότερη συγγένεια δείχνει να έχει με το Γκούφη, παρά με τον Πλάτωνα) βροντοφωνάζουν υπέρ των προγόνων μας και του "Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού" (που ποτέ δεν υπήρξε). Αυτοί οι Ελληναράδες αρκούνται στο να λένε ότι "όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα, οι άλλοι Ευρωπαίοι έμεναν στα δέντρα" και λοιπά άλλα γραφικά. Δεν βλέπουν το κατάντημά μας, το ότι ζούμε με δανεικά,ότι συγκρινόμαστε με την Πορτογαλία, και πλέον έχουμε μπει στη λογική του "δώσε κι εμένα μπάρμπα" - όπου "μπάρμπας" ο απολίτιστος και τέως δενδρόβιος Ευρωπαίος.

Και οι πολιτικοί μας; Αυτοί χρησιμοποιούν την υπέροχη γλώσσα των προγόνων για να μας λένε ψέματα κατάμουτρα, για να υπόσχονται το ανέφικτο και να υλοποιούν τα συμφέροντα των δικών τους. Κι εμείς αδιαφορούμε (από βλακεία ή από συμφέρον) κι ελπίζουμε ότι κατά κάποιο μαγικό τρόπο, τα πράγματα θα αλλάξουν.

Δεν είναι τυχαίο ότι η αγγλική λέξη για τον ηλίθιο (idiot) προέρχεται από την ελληνική λέξη "ιδιώτης" που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για αυτόν που δε συμμετέχει στα κοινά και δε νοιάζεται για την πολιτική...

Τρακτέρ, μπλόκα και αγρότες

Πρόσφατα κι εγώ - όπως πολλοί άλλοι - ταλαιπωρήθηκα από τα μπλόκα των αγροτών. Μετά την αρχική έκρηξη θυμού που ένιωσα - και έφερε το κεφάλι μου σε κατάσταση χύτρας ταχύτητας - και μετά τις βρισιές σε τουλάχιστον τρεις χαμένες διαλέκτους προϊστορικών φυλών της Ν. Αφρικής, σκέφτηκα πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Πως θα ήταν άραγε αν οι γραμματείς αυτής της χώρας - είναι σίγουρα κάποιες χιλιάδες - έβγαιναν στους δρόμους κι έκλειναν τις εθνικές οδούς διαμαρτυρόμενες για τις απολύσεις που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό, για τις κακές συνθήκες εργασίας, για τις χαμηλές αποδοχές, τη σεξουαλική παρενόχληση που υφίστανται και για τα μύρια όσα προβλήματά τους; Αν έβγαιναν οι κουρείς; Οι επιπλοποιοί; Αν έκλειναν τους δρόμους οι χιλιάδες άνεργοι ή οι εργαζόμενοι με "μαύρη" εργασία; Ασφαλώς υπάρχουν αρκετές κοινωνικές ομάδες που δεν... καλοπερνούν με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες αλλά δεν τρέχουν να κλείσουν τους δρόμους εμποδίζοντας τους άλλους να εργαστούν και ουσιαστικά εκβιάζοντας την κυβέρνηση ασκώντας πίεση στους "άλλους" πολίτες που δεν καταφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές.

Απ' ότι έχω καταλάβει τα κυριότερα προβλήματα τους είναι οι χαμηλές τιμές των προϊόντων τους και κάποιες αποζημιώσεις που έχουν να παίρνουν από το κράτος.

Οι αγρότες θα πρέπει να καταλάβουν ότι - δυστυχώς γι' αυτούς - είναι ουσιαστικά ελεύθεροι επαγγελματίες που θα πρέπει να μάθουν να ζουν με το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης και να παίρνουν και κάποια αντίστοιχα ρίσκα. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μάθουν να προσφέρουν αυτά που η αγορά ζητάει ώστε να μπορούν να έχουν και κάποιο καλύτερο εισόδημα. Σε τελική ανάλυση, δεν μπορείς να παράγεις κάποιο αγαθό σε μεγάλες ποσότητες - κάτι που ρίχνει την τιμή - και μετά να αξιώνεις υψηλές τιμές. Αυτοί όμως δε δείχνουν διάθεση να επενδύσουν σε νέες καλλιέργειες που θα τους έφερναν μεγαλύτερο εισόδημα (π.χ. βιολογικά προϊόντα) αλλά εμμένουν στα γνωστά προϊόντα που πλέον δεν μπορούν να είναι τόσο κερδοφόρα. Πρέπει να παράγουν πιο στοχευμένα κι όχι ό,τι έχουν μάθει έως τώρα. Το να ζουν με τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. δεν είναι διαρκής και βιώσιμη λύση.

Αν η κυβέρνηση τους χρωστάει χρήματα, ας καταφύγουν στη δικαιοσύνη κι ας αξιώσουν επιπλέον τόκους κλπ. Αφού είναι τόσο σίγουρο ότι τους χρωστούν χρήματα ας καταφύγουν σε κάποιον νόμιμο τρόπο διεκδίκησης.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση θα πρέπει να τηρήσει τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει απέναντί τους, όπως και απέναντι σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα.

Σε τελική ανάλυση, οι αγρότες δεν είναι το δώρο του σύμπαντος στην Ελλάδα, για να μας απειλούν ότι αν κάποιοι (εκ)λείψουν από την αγορά θα καταστραφεί η χώρα. Δηλαδή οι τιμές των αγαθών θα γίνουν (ακόμα) υψηλότερες; Θα πρέπει κι αυτοί να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα - ή να αποχωρήσουν από αυτήν. Γιατί δηλαδή θα πρέπει να πληρώνονται - μέσω των επιδοτήσεων - για να καλλιεργούν βαμβάκι, όταν με το ένα πέμπτο της τιμής μπορεί κανείς να το εισάγει από το εξωτερικό; Γιατί είναι δυνατό να βρίσκει κανείς ντομάτες Βελγίου (!) φθηνότερες από τις Ελληνικές;

Ας σταματήσει κι αυτό το παραμύθι με τους μεσάζοντες. Αν δεν τους αρέσει, ας προσεγγίσουν οι ίδιοι τους μεγάλους αγοραστές των προϊόντων τους ή ας καταγγείλουν δημόσια και φανερά όποιους δημιουργούν καρτέλ. Αλήθεια, εκείνοι οι περίφημοι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί γιατί διαλύθηκαν;

Και κάτι άλλο: Όλοι αυτοί, όταν έρχονται οι εκλογές τί ψηφίζουν; Τους ίδιους και τους ίδιους που τους "εμπαίζουν", τους "κοροϊδεύουν" και τους "αγνοούν". Άρα, από που προσδοκούν ένα καλύτερο αύριο;

Μπράβο στο Ισραήλ!

Πρέπει όλοι να συγχαρούμε τον Ισραηλινό στρατό! Προφανώς μετά από χρόνια πολεμικής εμπειρίας με ...αξιόμαχα και πλούσια κράτη όπως ο Λίβανος, η Συρία και η Αίγυπτος και μετά από τον τιτάνιο αγώνα εναντίον των σφενδοφόρων ανήλικων Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης, το Ισραήλ κατάφερε κι έναν ακόμη πολεμικό άθλο! Κατάφερε να βομβαρδίσει τη Λωρίδα της Γάζας - την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου - και να καταφέρει ένα συντριπτικό χτύπημα στην - εκλεγμένη από τους εκεί Παλαιστινίους - Χαμάς!

Πως αλήθεια ξεχωρίζει ένας μαχητής της Χαμάς από έναν "απλό" παλαιστίνιο; Τι διαφορά υπάρχει στην εμφάνισή τους και πόσο εύκολα τους ξεχωρίζει μία σφαίρα, μία οβίδα ή ένας πύραυλος; Έχει άλλο σχήμα το μουστάκι, το φρύδι είναι πιο πυκνό ή έχει πιο πονηρό βλέμμα;

Τι διαφορά έχει ένα σχολείο, ένα δημόσιο κτίριο ή ένα σπίτι από ένα άντρο τρομοκρατών; Έχει φιμέ τζάμια, μικρότερα παράθυρα ή πιο μεγάλες πόρτες (για να χωρούν οι πύραυλοι φυσικά);

Νομίζω ότι και οι πλέον αδαείς περί των στρατιωτικών γνωρίζουν ότι οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν την πασίγνωστη μέθοδο του Γάλλου στρατηγού Φρανσουά Κουτουρού! Ρίχνουν όπου να' ναι και ελπίζουν ότι κάποιον της Χαμάς θα πετύχουν. Αλλιώς δεν εξηγείται το ότι έχουν ήδη βομβαρδίσει σχολεία, τζαμιά, δημόσια κτίρια και κάθε λογής οίκημα προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους. Άλλωστε, σε ένα τόσο πυκνοκατοικημένο μέρος ακόμα και με βάση τη στατιστική, κάποιο πλήγμα θα επιφέρουν στη Χαμάς. Βέβαια, θα πει κανείς, ότι κι η Χαμάς ρίχνει πυραύλους στους άμαχους Ισραηλινούς. Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι οι πύραυλοι της Χαμάς έχουν την ακρίβεια χάρτινης σαΐτας και ισχύ που μάλλον θυμίζει βεγγαλικά του Πάσχα και λιγότερο πύραυλο. Για του λόγου το αληθές, τα τελευταία 5 χρόνια έχουν σκοτωθεί περίπου 15 Ισραηλινοί που ζουν σε μία ακτίνα 50 χλμ. από την κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένας λαός που έχει εκδιωχθεί από το σπίτι του, καταπιέζεται κι εξευτελίζεται για 60 χρόνια έχει δικαίωμα να πολεμήσει με όποια όπλα διαθέτει: Πυραύλους, καλάσνικοφ, σφεντόνες, ξύλα κλπ. Κι όλα αυτά εναντίον της καλύτερης πολεμικής μηχανής του κόσμου, με υλικό τελευταίας τεχνολογίας.

Άλλωστε πριν μιλήσουμε για τρομοκρατία από την πλευρά των Παλαιστινίων ας θυμηθούμε τα εξής:

• Όταν εξεγέρθηκαν οι Έλληνες το 1821 για να πάρουν πίσω την πατρίδα τους, κάποια κράτη της Δυτικής Ευρώπης τους έλεγαν τρομοκράτες
• Όταν η εβραϊκή μειονότητα της Παλαιστίνης (που ήταν ανεξάρτητο κράτος - προτεκτοράτο της Μ. Βρετανίας) ξεκίνησε τον ένοπλο αγώνα και τις βομβιστικές επιθέσεις θεωρήθηκαν τρομοκράτες από τους Άγγλους - οι Αμερικάνοι έκαναν ως συνήθως την πάπια...

Ακολουθούν δύο φωτογραφίες που δείχνουν ένα απλό σπίτι Παλαιστινίων (αριστερά) κι ένα κρησφύγετο μαχητών της Χαμάς (δεξιά). Νομίζω ότι οι διαφορές είναι εμφανείς και φαντάζομαι ότι ένας πιλότος ή ένας πυροβολητής ενός άρματος μάχης θα μπορούσε εύκολα να διακρίνει ποιο από τα δύο θα πρέπει να κτυπήσει...